कविता

आँशु हाँसो रत्ती आँशु तिमी नरोइदेऊ बरू एक अट्टाहस मेरो लागि हाँसिदेऊ संवेदनै त हुन् यिनीहरू वस रोदनलाई उमङ्गमा बदलिदेऊ एक चुट्किला सुन तिमी निस्फिक्री वातावरण गुञ्जाइदेऊ दुःखका कहानी सुन्यौ भने तर अन्तस्करणमै तिनलाई बिलाइदेऊ यो नियम हो समाजको हाँसो यहाँ सर्वस्वीकार्य छ किञ्चित आँखा नरसाइदेऊ तिमी कमजोरी यहाँ वर्जित छ आँसुलाई जबरजस्ती यहाँ कलङ्को टीका लगाइएको छ वस् अर्को समवेदना हाँसोलाई महानताको पगरी गुथाइएको छ लुकाइदेऊ हजार प्रयासको इतिहास आसफलता समाजमा घृणित छ बरू एक तक्मा जितिदेऊ तिमी विजय यहाँ सम्मानित छ ...

कायरताको इतिहास प्रमाणित भयो आज मैले इतिहास रचेको मेरा नामको मानवताको इतिहासमा यस्तो इतिहास कहिल्यै रचिएको भए अभिलेख छैन यसको कुनै किनकी इतिहास बहादुरीको लेखिन्छ कायरताको होइन त्यो इतिहसस अभिलेखको लायक छैन मेरो शरीरको कुनै कुना वा अनकन्टार इन्टरनेटका साङ्ख्यिक मानकबाहेक यसको अस्तित्वको मानक कसैले राख्नु उपुक्त हुने छैन यो कायरताको इतिहास भविष्यमा पढिइने छैन चर्चा यसको कदापी कसैगरी हुने छैन किनकी, इतिहास इतिहासै हो तर कायरका लागि इतिहासमा ठाउँ हुँदैन बहादुर कर्मको इतिहास जसले भावी पुस्तालाई हौस्याउँछ चन्द्र छुने, तिलस्मी कर्म गर्ने प्रेरणा दिन्छ फगत कायर कथा सुनेर समय वर्बाद गर्ने चेष्टा कसैले गर्नेछैन ...